ปฏิวัติ 2

...

เห็นภาพชาวบ้านไปเดินถ่ายรูปคู่กับรถถัง และทหารที่กำลังถือปืนรักษาการณ์อยู่ตามจุดต่างๆ ในกรุงเทพฯ แล้วทำให้ผมรู้สึกว่าคนไทยเราเป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยซีเรียส ไม่ค่อยเคร่งเครียดกับปัญหาในชีวิตดีนะครับ บางคนแอ๊คท่าชูสองนิ้ว บางคนเอากล้องโทรศัพท์มือถือยื่นออกไปสุดแขนถ่ายตัวเองก็มี เหมือนพวกเขากำลังไปเที่ยวงานอีเวนต์รื่นเริงไม่มีผิด ผมนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อ 10 กว่าปีก่อน ตอนที่รสช. ปฏิวัติรัฐบาลชาติชาย ตอนนั้นพวกเราก็ chillๆ กันแบบนี้แหละ บางคนไชโยโห่ร้อง เอาดอกไม้ เอาส้ม เอาข้าวกล่องไปให้ทหาร มีบางคนหอบดอกไม้ช่อใหญ่ไปให้หัวหน้าคณะรสช. ถ่ายมาออกข่าวทีวีเลยก็มี เวลาผ่านไปไม่นานหลังจากวันนั้น เราจึงเพิ่งมารู้ตัวกันว่าโดนหลอกเข้าให้แล้ว และเราก็ออกมาเดินขบวนกันอีกครั้ง ในช่วงแรกๆ ของการเดินขบวนตอนนั้น ผมยังจำได้ว่าพวกเราก็ยัง chillๆ กันเหมือนเดิม ไปนั่งๆ นอนๆ ฟังปราศรัยด่ารสช. ไปพลาง ปากก็แทะปลาหมึกปิ้งที่มีพ่อค้าเข็นมาขายไปพลาง เหมือนเป็นอีเวนต์รื่นเริงครั้งใหญ่ให้เราเฮโลกันไป ตอนนั้นเราไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์รุนแรงอะไรตามมา เราเชื่อมาตลอดว่าทหารไทยมีบทเรียนมาแล้ว จากประวัติศาสตร์ความรุนแรงตั้งแต่ปี 2516 และ 2519

ผมเองก็ไปนั่งเล่นฟังการปราศรัยด่ารสช. อยู่หลายวัน มีวันหนึ่ง ช่วง 1-2 สัปดาห์ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ พวกม็อบเคลื่อนพลเดินกันไปจากสนามหลวง จนไปติดอยู่ตรงด่านกั้นของทหาร เขาเอารั้วลวดหนามและรถทหารมากั้นถนนเอาไว้ ตรงแถวสะพานผ่านฟ้า ช่วงที่เผชิญหน้ากันนั้นก็หวุดหวิดจะเกิดความรุนแรงอยู่หลายที ผู้นำม็อบคือจำลอง ศรีเมือง ต้องคอยบอกให้ประชาชนนั่งลงและอยู่ในความสงบ แล้วปรบมือให้ทหารตรงนั้นว่าใจดี ไม่ทำร้ายประชาชน มีชาวบ้านบางคนเอาดอกกุหลาบไปยื่นให้ทหารด้วย แล้วพวกที่อยู่แนวหลังก็ปรบมือดีใจกันใหญ่ ม็อบได้ไปปักหลักบนถนนราชดำเนิน เผชิญหน้ากับด่านรั้วลวดหนามตรงสะพานผ่านฟ้าอยู่หลายวัน ผมเดินแวะเวียนไปดูสถานการณ์แบบ chillๆ ช่วงตอนกลางวัน ก็เห็นประชาชนกับทหารตรงด่านกั้นนั้น ยิ้มแย้มให้กันดีอยู่ มีการตั้งเวทีปราศรัยตรงนั้น มีนักร้องเพลงลูกทุ่งผู้หญิงขึ้นไปร้องเพลงแซวทหารว่าน่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ก็มี ทั้งสองฟากของรั้วลวดหนามก็พากันเฮฮาสนุกสนาน

เท่าที่จำได้ หลังจากนั้นเขาสลายการชุมนุมกันชั่วคราว เพื่อหลีกทางให้กับการจัดงานอะไรสักอย่าง ที่ต้องใช้ถนนราชดำเนิน แล้วก็มานัดกันอีกครั้งในคืนวันที่ 17 พฤษภานั่นแหละครับ ภาพความเฮฮากุ๊กกิ๊กรักกันจังของประชาชนกับทหารก็เปลี่ยนแปลงไป จากหน้ามือเป็นหลังตีน ประสบการณ์จากเหตุการณ์พฤษภาทมิฬ ทำให้ผมเห็นเลยว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน เราคิดไปว่าทหารมีบทเรียนที่ดีพอแล้ว และจะไม่ทำร้ายประชาชนอีกแล้วแน่นอน นั่นมันก็หมายความว่าไม่แน่นอนเสียแล้ว เมื่อถึงสภาวะวิกฤติที่สุด และผู้บังคับบัญชามีคำสั่งลงมาให้ยิง เพราะคนพวกนี้เป็นคอมมิวนิสต์บ้าง เป็นผู้ก่อการร้ายบ้าง เป็นพวกต้องการล้มล้างสถานบันบ้าง เขาก็ยิง ยิงตามหน้าที่ของเขา ถ้าทหารกองพันนี้ดูท่าทางว่าอาจจะไม่ยิง ผู้บังคับบัญชาเขาก็นำทหารกองพันอื่นมายิงแทนได้อยู่ดี คนเราเมื่อมีปืนอยู่ในมือ กฎหมายอยู่ในมือ อำนาจอยู่ในมือ บทเรียนโง่ๆ ในอดีตอาจจะถูกหลงลืมไป เมื่อถึงจุดนั้นแล้ว ใครจะมาสนใจ ว่าเราเคยเป็นคนที่เอาดอกไม้ไปยื่นให้พวกเขา เราเคยเป็นคนที่ชูสองนิ้วยิ้มแฉ่งถ่ายรูปคู่กับพวกเขา หรือแม้แต่ว่า ใครจะมาสนใจ ว่าเราเคยเป็นคนที่ดีใจเอามากๆ เมื่อเห็นเขาลงมือปฏิวัติขับไล่ทรราชย์คอร์รัปชั่นออกไป ตอนนี้อย่าเพิ่งออกไปเฮฮาถ่ายรูปเลยครับ มารอดูกันก่อนดีกว่า ในอีก 2-3 อาทิตย์นี้คงพอจะรู้ ว่าเขาจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้หรือเปล่า

...