Elizabethtown

...

เมื่อวันเสาร์ที่แล้วเขียนถึงเรื่องความทรงจำและวิธีการจำของสมอง ทำให้นึกถึงหนังเรื่อง Elizabethtown ของคาเมรอน โครว์ แฟนหนังของเขาหลายคนผิดหวังกับเรื่องนี้เหลือเกิน แถมหนังยังไม่ทำรายได้ และไม่ได้รับคำชมจากนักวิจารณ์เลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ผมว่ามันเป็นเพราะเขาเสียเวลาวนเวียนอยู่กับประเด็นเดียวกับ Jerry Maguire อยู่นาน กว่าหนังจะคืบหน้าไปสู่ประเด็นใหม่ที่น่าสนใจกว่า ก็กินเวลาครึ่งเรื่องไปแล้ว ใครที่ยังไม่ได้ดู ผมขอแนะนำให้ไปเช่าดีวีดีมาดูได้เลย หนังสนุกโอเค มีคำแนะนำว่าดูให้ผ่านครึ่งเรื่องแรกไป แล้วพยายามทำใจให้ลืมๆ Jerry Maguire ไปหน่อย แล้วคุณจะเข้าสู่ครึ่งเรื่องหลังของหนัง ซึ่งสดใหม่และมีประเด็นที่น่าสนใจเกี่ยวกับความทรงจำ ผมว่า Motif ของหนังเรื่องนี้ อยู่ที่ท่าทางกดชัตเตอร์กล้องล่องหนของนางเอก เธอพบกับพระเอกตอนช่วงต้นเรื่อง เมื่อทั้งสองร่ำลากัน และหันหลังเดินแยกย้ายจากกันไป เธอหันกลับมาเอามือทำท่าเหมือนกับเล็งกล้องถ่ายรูป แล้วทำเสียงชัตเตอร์ลั่น "แกร็ก" โปรดนึกภาพริมฝีปากบางๆ และฟันเขี้ยวเสน่ห์ของเคิร์สเทน ดันส์ ประกอบด้วยครับ ฉากนี้น่ารักสุดๆ และตอกย้ำให้เห็นถึงประเด็นของหนัง ว่าความทรงจำของคนเราคือภาพนิ่งนี่แหละ เราจำอะไรๆ ได้ในแบบภาพนิ่ง ความทรงจำของเราเกี่ยวกับใครสักคน ขึ้นอยู่กับภาพสุดท้ายที่เรามองเห็นเขา สังเกตให้ดีจะพบว่าในหนังมีคำพูดว่า "Last Look" บ่อยครั้ง พระเอกพ่อตายแต่ร้องไห้ไม่ออก เพราะเขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ เขาเป็นคนเมืองแบบปกติน่ะครับ ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ไม่แน่ใจเรื่องความรัก แสดงความรู้สึกเศร้าไม่เป็น การเดินทางกลับบ้านเก่าเพื่อเป็นเจ้าภาพงานศพ แล้วค่อยๆ ได้พบปะกับผู้คนเก่าๆ ให้พวกเขาเอารูปภาพเก่าๆ มาปะติดปะต่อกัน แล้วเล่าเป็นเรื่องราวความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ ทำให้พระเอกค่อยๆ จำพ่อของตนเองได้มากขึ้นเรื่อยๆ และเข้าถึงความอารมณ์ความรู้สึกตัวเองได้ดีขึ้น ดังนั้น การที่ภาพเก่าๆ เรื่องเล่าเก่าๆ ทำให้เราเกิดอารมณ์และความรู้สึกได้ ก็เพราะเรานำมันมารวบรวมเข้าด้วยกันแล้วปรุงแต่งให้เป็นเรื่องเล่าของเราเองนั่นแหละ และการที่เราจะเรียนรู้ ทำความรู้จักใครสักคน หรือแม้กระทั่งหลงรักใครสักคน เราก็ต้องเอาภาพและเรื่องเล่าต่างๆ มาประกอบเข้าด้วยกันนั่นแหละ ฉากสุดท้ายของเรื่อง (ใครยังไม่ดู จะอ่านต่อไปก็ได้นะ ไม่ได้สปอยล์อะไรนักหนาหรอก เพราะมันไม่ใช่หนังแบบของเอ็ม ไนท์ ชยามาลาน) นางเอกต้องการให้พระเอกได้เรียนรู้และรักเธอ ก็เลยเอาภาพถ่ายสถานที่ต่างๆ และผู้คนมากมาย มาเรียงใส่สมุด จนเหมือนกับเป็นแผนที่หรือลายแทง พร้อมกับซีดีเพลงเพราะๆ แล้วให้พระเอกออกเดินทางตามนั้น พระเอกค่อยๆ ปะติดปะต่อภาพและเรื่องราวต่างๆ ก็สามารถมีความทรงจำและประสบการณ์ต่างๆ ร่วมกับนางเอกได้ และทั้งคู่ก็รักกันได้ โรแมนติกสุดๆ เลยหว่ะ ฮ่าๆ ปกติผมไม่ค่อยเขียนเรื่องความร้งความรักอะไรแบบนี้นะครับ เพราะผมก็เป็นคนเมืองแบบปกติเหมือนพระเอกในเรื่องนั่นน่ะแหละ อะแฮ่ม! แต่ความทรงจำเกี่ยวกับหนังของคาเมร่อน โครว์ มักจะทำให้ผมพลุ่งพล่านแบบนี้ได้เสมอ


***