วิเวียน เวสต์วู้ด

...

ความเดิมที่เล่าค้างไว้จากบล้อกที่แล้ว ว่าก่อนจะไปดูหนัง Lady in the Water ผมก็ได้แวะไปดูนิทรรศการของวิเวียน เวสต์วู้ด ที่ TCDC มาก่อน ตั้งแต่ตอนบ่าย น้องที่ออฟฟิศมันชวนว่า พี่! งานนี้เก๋สุด ฮิปสุดแน่นอน ทำให้ผมอยากลองไปดูให้เห็นกับตาซะหน่อย คิดว่า เออดีเว้ย ดูงานนี้เสร็จ แว้บไปดูหนังต่อที่โรงเมเจอร์ เซ็นทรัลเวิลด์ หรือโรงอีจีวี เมโทรโปลิส ซะเลย น้องมันถามว่าอ้าว! ทำไมไปดูสองโรงนั้นหล่ะ เราก็บอกว่า อ้าว! ก็ TCDC อยู่ที่เซ็นทรัลเวิลด์นี่นา น้องมันก็เลยแป่ว! พี่ครับ TCDC มันอยู่เอมโพเรียม ไอ้ที่อยู่เซ็นทรัลเวิลด์หน่ะ มันคือ TK Park ต่างหากครับ เออ เนอะ เดี๋ยวนี้สถานที่เก๋ๆ ฮิปๆ ใหม่ๆ เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมตามไปดูไม่ทันเลย แสดงว่าตลอดปีที่ผ่านมา ที่ศูนย์ TCDC และ TK Park เปิดมาเนี่ยะ ผมยังไม่เคยไปเลยด้วยซ้ำ ตลกดีเหมือนกัน เป็นคนกรุงเทพฯ ประสาอะไร แถมยังเป็นคนที่ทำงานนิตยสาร ที่น่าจะต้องอัพเดทเรื่องราวพวกนี้ให้ทันสมัยตลอดเวลาเสียด้วย พอตกเย็นก็เลยยกขโยงน้องที่ออฟฟิศ ขนขึ้นรถแท็กซี่ แล้วฝ่าการจราจรของเย็นวันศุกร์ เข้าสู่ศูนย์กลางเมืองฟ้าอมร ไปถึงหน้างานเจอรปภ. เพียบ ตำรวจ ทหาร ยืนกันเต็มไปหมด ปากทางเข้ามีเครื่องตรวจจับโลหะคอยแสกนคนเข้างานด้วย ยืนเหวออยู่พักใหญ่ มีตำรวจมาสะกิด ว่านี่คุณ ถ้ามางานนิทรรศการต้องไปลงทะเบียนนะ ต้องติดบัตรด้วย ผมก็กุมเป้า ก้มหน้ารับ ครับๆ ทราบแล้วครับ น้องที่ออฟฟิศมันไม่เห็นบอกว่างานนี้มีเสด็จ แถมงานยังดูไฮโซ มีบางคนใส่สูท ใส่ชุดราตรีกัน รู้งี้นะ ตรงดิ่งไปดูหนังเลยดีกว่า ไม่ต้องมางานนี้ให้เสียเวลา เพราะสิ่งที่จะได้พบเห็นจากงานแบบนี้ ก็เป็นไปตามที่คาดหมายกันได้อยู่แล้ว ว่ามีคนเก๋ๆ ฮิปๆ เดินไปเดินมา หรือไม่ก็หยุดยืนคุยกัน ในมือมีแก้วเครื่องดื่มอะไรสักอย่าง และมีบริกรเดินถือถาดอาหารชิ้นเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่เกริ่นไว้ในบล้อกที่แล้ว ว่าคนที่มางานนี้ ก็เป็นคนกลุ่มเดียวกันกับที่ผมไปเจอในงานเปิดตัวนิตยสารบ้านเก๋ๆ ฮิปๆ เมื่อ 1 วันก่อนหน้านี้หน่ะแหละ แต่ในวันนี้ดูมีพิธีรีตรองมากขึ้นในทุกด้าน ทั้งการแต่งกาย บรรยากาศ และสถานที่รอบๆ ตัว หลังจากเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ระหว่างที่รอให้พิธีเปิดเสร็จสิ้น และเสด็จกลับ ผมก็ฆ่าเวลาด้วยการพยายามเติมกระเพาะด้วยอาหารชิ้นเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้น เมื่อทางเข้านิทรรศการเปิด และอนุญาตให้คนทั่วไปเริ่มเดินเข้าไปดูได้ ผมเดินตามหลังพวกน้องที่ออฟฟิศเข้าไป ลักษณะเหมือนกับเดินเข้าไปสู่อุโมงค์มืดๆ เงียบกริบ เจ้าหน้าที่รปภ. ใส่สูท และใส่หูฟัง ยืนคุมอยู่เป็นจุดๆ สร้างบรรยากาศให้ดูตึงเครียด "สิ่งที่ทำให้ฉันมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ คือการคิดนอกกรอบ" ป้ายคำพูดใหญ่พร้อมกับภาพถ่ายวิเวียน เวสต์วู้ด ดีไซเนอร์ชื่อดังของโลก แปะไว้ตรงทางทางเข้า ในพื้นที่จัดนิทรรศการมืดอึมครึม มีแสงไฟสลัวๆ ส่องไปยังเสื้อผ้าหลายคอลเลคชั่นของวิเวียน ที่ได้มาแขวนแสดงไว้ พร้อมกับป้ายคำอธิบายสั้นๆ สังเกตเห็นได้ชัด ว่าผู้คนที่เดินดูอยู่ กอดอกกันแน่น เดินแบบย่องๆ คอยเหลียวซ้ายและขวา และระแวดระวังกริยามารยาทตัวเอง เวลาจะพูดคุยกันต้องกระซิบกระซาบ เหมือนกับพวกเรากำลังกลัวจะเป็นการดูหมิ่นสถานที่ หรือไม่ให้เกียรติกับเสื้อผ้าของวิเวียน เวสต์วู้ด ผมเดินดูอย่างเกร็งๆ และเคร่งเครียด ไล่เรียงกันตามยุคสมัย ตั้งแต่เสื้อผ้าของพวกพังค์ เสื้อผ้าแบบโจรสลัด จนเสื้อผ้าที่ออกแบบให้พวกดารานักร้อง ไม่ว่าจะพยายามเพ่งดูเท่าไร ก็ไม่สามารถเข้าถึงสุนทรียะ ความดี ความงาม หรือคุณค่าของเสื้อผ้าเหล่านี้ รู้สึกเพียงอย่างเดียว ว่านี่มันน่าขนลุกเกรียวจริงๆ ที่เรากำลังบูชาเสื้อผ้าเหล่านี้กันเหลือเกิน เดินดูสักพักใหญ่ๆ มีเสียงเด็กวิ่งเล่นและหัวเราะ ร้องกรี๊ดๆ ดังแว่วมาจากปากทางเข้านิทรรศการ ทุกคนในนี้มองไปยังต้นเสียง เห็นเด็กผู้ชายผู้หญิงมากับพ่อแม่ที่เป็นฝรั่ง วิ่งเล่นกันเข้ามา เอานิ้วชี้ๆ ชวนกันดูเสื้อชุดโน้นชุดนี้ และส่งเสียงดังทำลายบรรยากาศอันตึงเครียด และอาการเกร็งของผู้คนในที่นี้ให้หมดไป เด็กพวกนี้ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ ว่าเออ แปลกดีเนอะ เรามาดูนิทรรศการของดีไซเนอร์ที่คิดนอกกรอบ ทำเสื้อผ้าแปลกๆ แบบสุดตีน แต่บรรยากาศและผู้คนในงานนี้กำลังเกร็งและเต็มไปด้วยพิธีรีตรอง เหมือนกับการเดินเข้าไปในวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่เราไม่คุ้นเคย และไม่รู้จักพิธีรีตรองหรือวิธีปฏิบัติตัวในสถานที่นี้ โดยมีเหล่ารปภ. เป็นองครักษ์ของวิหารแห่งนี้ ประโยคที่ว่า "สิ่งที่ทำให้ฉันมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ คือการคิดนอกกรอบ" เป็นเหมือนบทสวดของศาสนานี้ ชุดเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ เป็นเหมือนวัตถุศักดิ์สิทธิ์ ตัวแทนของศาสดาของศาสนานี้ ซึ่งก็คือวิเวียน เวสต์วู้ดนั่นแหละ ตลกดีเหมือนกัน นิทรรศการนี้สำหรับคนไทยเรา ได้มาสักการะบูชาเสื้อผ้าพังค์ๆ จากดีไซเนอร์ชื่อดัง เดินดูต่อได้อีกพักเดียว ผมก็รู้สึกคลื่นไส้กับการที่ได้มาอยู่ผิดที่ผิดทางของตัวเอง เลยเดินออกมา หาที่ฉี่ หาไรกินลงกระเพาะต่ออีกหน่อย รอรวบรวมพลพรรคน้องๆ แล้วก็พากันไปดู Lady in the Water ดีกว่า โรงหนังสกาล่าคงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับผมมากกว่า และ Lady in the Water คงเป็นศิลปะที่ผมเข้าใจได้มากกว่า

***