วันลอยกระทง

...

น้องที่ออฟฟิศคนนึงบอกตอนคุยกันใน MSN กันเมื่อตะกี้ ว่าวันนี้ทั้งวัน มีแต่คนถามเธอว่าจะไปลอยกระทงที่ไหน ตลกดีว่าผมก็โดนถามด้วยคำถามเดียวกันนี้ ในวันนี้ทั้งวันเหมือนกัน ตามปกติ ในวันเสาร์อาทิตย์แบบนี้ ผมไม่ได้ออกไปไหน แค่นอนอยู่กับบ้าน ดูทีวี ดีวีดี อ่านหนังสือ อัพบล้อก วาดรูประบายสีอะไรไปตามเรื่องตามราว และก็มาออนไลน์ MSN เป็นระยะๆ เพื่อหาเพื่อนคุยเล่นแก้เหงา แต่ในวันนี้ตั้งแต่ช่วงเช้าสาย มาจนถึงเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ก็เจอเพื่อน MSN หลายคน ถามเหมือนกันเป๊ะๆ ว่าจะไปลอยกระทงที่ไหน จนดูราวกับว่างานอีเวนต์ งานเทศกาลและการเฉลิมฉลองอะไรพวกนี้ มันเข้ามาแทรกแซงชีวิตประจำวันตามปกติของผมมากขึ้นเรื่อยๆ การอยู่บ้านเฉยๆ ในวันที่มีงานอีเวนต์ใหญ่ๆ อย่างเช่นลอยกระทง ถือเป็นความผิดปกติไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ผมสังเกตว่าเดี๋ยวนี้คนไทยเรา ให้ความสำคัญกับงานอีเวนต์กันมากขึ้น และกระหายที่จะแห่แหนกันไปร่วมงานอีเวนต์ต่างๆ กันอย่างมืดฟ้ามัวดิน ซึ่งงานอีเวนต์พวกนี้ ก็มีจัดกันขึ้นมาถี่ยิบแทบจะทุกเดือน หรือแทบจะทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้

จึงไม่น่าแปลกใจเลย ว่าทำไมการตลาดแบบอีเวนต์มาร์เก็ตติ้งในทุกวันนี้ ถึงได้บูมนัก มีธุรกิจรับจัดงานอีเวนต์กันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ก็เพราะคนเราทุกวันนี้กระหายอีเวนต์กันเหลือเกิน เราอยากจะได้จุดหมายเทียมๆ ของชีวิต เพื่อจะได้เดินตามมันไปในแต่ละอาทิตย์ เราอยากจะเอาตัวเราเข้าไปมีส่วนร่วมอยู่ในฝูงชน ที่ต่างก็มีความคิดแบบเดียวกันกับเรา คือต่างก็ไม่มีจุดหมายอะไร มากไปกว่าการเฝ้ารอว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้ จะมีใครจัดงานอะไรที่ไหน งานอีเวนต์ที่จัดกันแต่ละงาน ก็ดูจะยิ่งใหญ่ สำคัญ พลาดไม่ได้ กันไปเสียทุกงาน องค์ประกอบหลักๆ ของอีเวนต์เหล่านี้ คือความสนุกสนาน รื่นเริง การเฉลิมฉลอง และความตื่นตาตื่นใจ มีการแสดงบนเวทียิ่งใหญ่อลังการ มีการจุดพลุที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์ มีอาหารและเครื่องดื่ม ให้ผู้เข้าร่วมอีเวนต์ได้เสพกันอย่างไม่อั้น เพื่อให้ผู้เข้าร่วมอีเวนต์ ได้เฉลิมฉลองการมาถึงจุดหมายเทียมๆ ของชีวิตตนเองในอาทิตย์นี้

อีเวนต์เหล่านี้ทำให้คนเรามองชีวิตแบบระยะสั้นๆ แบ่งเป็นห้วงๆ ตามอีเวนต์ที่มาคั่นอยู่ในแต่ละช่วงของชีวิต มันทำให้เราคิดว่าจุดหมายและความสุขของชีวิต คือการได้เห็นสิ่งที่ตื่นตาตื่นใจ และการได้กินดื่มจนอิ่มเอียนจากงานอีเวนต์ในแต่ละอาทิตย์ เมื่อจบงาน เราต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพื่อที่จะตื่นมาและยอมต้องทนอยู่ในโลกความจริงอันเจ็บปวด แห้งแล้ง ไม่สนุกสนาน ไม่มีการเฉลิมฉลอง ไม่มีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจ ใช้ชีวิตและทำงานให้อยู่รอดไปวันๆ เพียงเพื่อรอให้ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง ที่เราจะได้ไปร่วมอยู่ในอีเวนต์กันใหม่

ผมคิดว่ากระแสความกระหายอีเวนต์ที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สะท้อนให้เห็นความไร้จุดหมายในชีวิตของคนร่วมสมัย อีเวนต์เหล่านี้เหมือนกับเป็นจุดหมายเทียมๆ ที่เราต่างก็ตั้งมันขึ้นมาเป็นหมุดหมาย ให้เดินตามไปในแต่ละอาทิตย์ มันเหมือนกับเป็นเหตุผลให้เรามีชีวิตอยู่ให้พ้นไปแต่ละอาทิตย์ๆ ทนทำงานหนักในวันทำงานระหว่างสัปดาห์ เพื่อรับเงินเดือนมา และเอามาใช้จ่ายไปกับการเข้าร่วมอีเวนต์เหล่านี้ ในวันหยุดสุดสัปดาห์ อาทิตย์ก่อนโน้นก็ไปงานหนังสือ มาอาทิตย์นี้ก็ไปงานคอมมาร์ท ตอนเย็นแวะไปลอยกระทงต่อสักหน่อย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราขึ้นไปเชียงใหม่เพื่อไปงานราชพฤกษ์ แล้วอาทิตย์ต่อๆ ไปจากนั้นล่ะ? จะไปไหนกันต่อดี? อาจจะเป็นอีเวนต์วันคริสต์มาส ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ แล้วหลังจากนั้น เราก็เตรียมไปร่วมอีเวนต์วันเด็ก วันตรุษจีน แล้วก็ไปวันสงกรานต์ หลังจากนั้นก็วนกลับมาสู่งานสัปดาห์หนังสือ งานวันแม่ วันลอยกระทง ... ฯลฯ ชีวิตคนร่วมสมัยดำเนินวนเวียนอยู่ในวัฏจักรของอีเวนต์แบบนี้ ไม่รู้จักจบสิ้น ไปจนถึงวันตาย ตายอย่างไร้ความหมาย แต่บางที ความตายของใครบางคน อาจจะกลายเป็นอีเวนต์ให้ใครอีกหลายคนได้มาร่วมเฉลิมฉลองกันก็ได้ น่าตลกดี

เดี๋ยวอีก 1 เดือนกว่าๆ คงจะต้องมีผู้คนรอบตัวมาคอยถาม เฮ้! เดี๋ยวคืนนี้จะไปเคานต์ดาวน์ที่ไหน? ชีวิตกำลังจะผ่านพ้นไปอีก 1 ปี วัฏจักรงานอีเวนต์ก็กำลังจะหมุนวนไปอีก 1 รอบ ชีวิตของคนเราไม่ควรจะต้องมาหมุนวนอยู่ในวัฏจักรอีเวนต์แบบนี้เลย เราควรจะเดินทางออกไปให้พ้นจากวัฏจักรนี้ เพื่อค้นหาจุดหมายที่แท้จริงของชีวิตมากกว่า

...