ฮาร์ดดิสก์

...

วันนี้ตอนเย็น หลังจากที่ไปสัมภาษณ์งานมาตลอดบ่าย ก็แวะไปเดินพันธุ์ทิพย์พลาซ่ากับช่างภาพที่ออฟฟิศ ด้วยจุดประสงค์ 2 ข้อ ข้อแรกคือไปถ่ายหนังสั้นเรื่องแรกในชีวิต โดยใช้ช่างภาพนี่แหละ มาเป็นพระเอกหนังเรื่องนี้ซะเลย เอาไอเดียมาจากบทความเรื่องหนึ่งซึ่งเคยเขียนเอาไว้นานแล้ว เกี่ยวกับการเดินวนเวียนอย่างไร้จุดหมาย อยู่ในศูนย์การค้าแห่งนี้ ถ่ายไปถ่ายมา ถ่ายได้ไม่กี่ช็อต ก็โดนรปภ.เดินเข้ามาเตือนว่าไม่ให้ถ่ายภาพ แถมหลังจากนั้น ไม่ว่าจะเดินไปชั้นไหน ร้านไหน ต้องมีรปภ.ประจำชั้นนั้นๆ เดินตามหลังตลอดเวลา เหมือนกับว่าเขาวิทยุสื่อสารถึงกันหมดทั้งศูนย์แล้ว ว่าให้จับตาดูผู้ชายท่าทางมีพิรุธสองคนนี้ไว้ให้ดี ตอนนี้ตัวหนังยังเสร็จไม่เรียบร้อยดี ตัดต่อเสร็จไปบางส่วนแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้ต้องถ่ายซ่อมอีกเล็กน้อย และจะตัดต่อเพิ่มเติมเข้าไป ถ้าพรุ่งนี้ตอนบ่ายว่างๆ ก็จะนำสตอรี่บอร์ดที่วาดไว้คร่าวๆ ก่อนการถ่ายทำ มาลงบล้อกนี้ เพื่อเรียกน้ำย่อยกันก่อน

จุดประสงค์อีกข้อที่ไปพันธุ์ทิพย์ก็คือ ช่างภาพพระเอกของเราต้องการจะไปหาซื้อฮาร์ดดิสก์แบบ external มาใช้ซักตัว ครั้งสุดท้ายที่ผมไปพันธุ์ทิพย์คือเมื่อเดือนกว่าๆ มาแล้ว ตอนนั้นไปเพื่อซื้อกล้องดิจิตอล และการไปพันธุ์ทิพย์ของผมในรอบ 2-3 ปีที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ก็เพื่อไปเดินซื้อของกระจุกกระจิกมากกว่า เช่นแผ่นซอฟต์แวร์ หรือไม่ก็ไปเดินซื้อแผ่นหนังดีวีดีมาดูที่บ้าน ไม่ค่อยได้ไปเดินดูอุปกรณ์คอมพิวเตอร์แบบเป็นชิ้นเป็นอันสักเท่าไร พักหลังๆ นี้ผมไม่ค่อยได้ติดตามสเปคคอมพิวเตอร์เลย ว่าตอนนี้เขามีซีพียูเร็วแค่ไหนกันแล้ว หรือมีแรมความจุเท่าไรกันแล้ว คิดแค่ว่าเครื่องพีซีที่บ้านมีอย่างไร ก็ใช้ไปอย่างนั้น และมันก็ยังพอจะใช้งานได้ดีอยู่ ออนไลน์อินเตอร์เน็ตได้ พิมพ์งานได้ โหลดภาพได้ แต่งภาพได้นิดหน่อย แค่นี้ก็พอใจแล้ว ดังนั้น การได้ไปเดินดูอุปกรณ์คอมพ์กับช่างภาพ ในตอนเย็นวันนี้ เลยเหมือนกับเป็นการเปิดหูเปิดตาด้านสเปคคอมพ์ ครั้งแรกในรอบ 2-3 ปีนี้เลยก็ว่าได้

ช่างภาพเดินไปชี้ฮาร์ดดิสก์ในตู้หน้าร้าน แล้วถามราคาจากคนขาย คนขายบอกว่าอันนี้ 3,100 บาท อันนี้ 2,500 บาท ผมมองตามไปในตู้ เห็นฮาร์ดดิสก์ในซองพลาสติก มีหมึกเคมีเขียนสเปคเอาไว้ ว่า 250 ผมเลยถามคนขาย ว่านี่มัน 250 อะไร เขาก็ตอบว่า 250 จิ๊ก ผมก็เลย เฮ้ยยย!!! ฮาร์ดดิสก์เดี๋ยวนี้มีใหญ่ถึง 250 จิ๊กกันแล้วเหรอ ไม่ได้มาเดินดูอุปกรณ์คอมพ์แค่ 2-3 ปี ทำไมฮาร์ดดิสก์มันใหญ่ขึ้นเร็วจัง เครื่องพีซีที่บ้านผม ซื้อมาเมื่อประมาณ 5 ปีก่อน ภายในบรรจุฮาร์ดดิสก์ขนาด 40 จิ๊กเท่านั้น ซึ่งถือว่าเป็นฮาร์ดดิสก์ที่มีความจุเกือบจะมากที่สุด ในท้องตลาดในตอนนั้นแล้ว ตอนที่ซื้อตอนนั้น ผมยังคิดในใจเลย ว่าชาตินี้กูจะใช้พื้นที่ในฮาร์ดดิสก์นี้ได้หมดหรือเปล่า มันมีขนาด 80 จิ๊กให้เลือกด้วย แต่เนื่องจากราคาแพงมาก และผมคิดว่าแค่ 40 จิ๊กก็ไม่มีทางใช้หมดแล้วชั่วชีวิต ก็เลยซื้อมาแค่นี้

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นอีก สมัยที่ผมซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์พีซีเครื่องแรกในชีวิต เมื่อประมาณปี 2541 คุณเชื่อไหมว่าเครื่องพีซีเครื่องนั้นมีฮาร์ดดิสก์เพียง 2.1 จิ๊กเท่านั้น!! ซึ่งตอนที่ซื้อมาผมรู้สึกว่า 2.1 จิ๊กนี่มันเยอะมาก เยอะจนผมคงไม่มีทางใช้มันจนเต็มหรอก น่าแปลกที่เวลาผ่านไปไม่กี่ปี มันก็เต็มขึ้นมาจริงๆ จนผมต้องซื้อเครื่องใหม่ ที่มี 40 จิ๊กอย่างที่เล่าให้ฟังข้างต้น แล้วย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นเล็กน้อย สมัยที่ผมไปทำงานอยู่บริษัทฝรั่งแห่งหนึ่ง ในออฟฟิศนั้นมีคอมพิวเตอร์พีซีเก่าๆ อยู่เครื่องหนึ่ง ซึ่งยังใช้งานได้ดี เลขาประจำออฟฟิศยังคงใช้มันพิมพ์รายงานและทำบัญชี พีซีเครื่องนั้นยังใช้วินโดว์ส 3.1 อยู่เลย คุณเชื่อไหมว่ามันมีฮาร์ดดิสก์อยู่แค่ 256 เม็ก!! นี่คุณไม่ได้อ่านผิด และผมก็ไม่ได้พิมพ์ผิดนะครับ มันแค่ 256 เม็กจริงๆ ผมมองเครื่องพีซีเครื่องนั้นด้วยความทึ่ง ฮาร์ดดิสก์แค่ 256 เม็ก มันจะอะไรได้อย่างไรกัน เทียบกับสมัยนี้ ตัวเลข 256 เม็กนี่หมายถึงหน่วยความจำแบบแรม ที่ติดอยู่กับแผ่นการ์ดวิดีโอในเครื่องเท่านั้นเอง

ผมมองเจ้าฮาร์ดดิสก์ 250 จิ๊กในตู้สินค้าด้วยความทึ่งครับ คนเราสมัยนี้ ต้องมีหน่วยความจำมากถึงขนาดนี้กันแล้ว มันเป็นเพราะการใช้คอมพิวเตอร์ของคนเราเปลี่ยนไปครับ เราย้ายชีวิตหลายๆ ด้านมาไว้ในคอมพิวเตอร์ ไลฟ์สไตล์ของเราเปลี่ยนเข้าสู่ยุคดิจิตอลทั้งหมด เราเลิกดูหนังจากม้วนวิดีโอ เราเลิกฟังเพลงจากเทปคาสเส็ตต์ และเรากำลังจะเลิกฟังเพลงจากแผ่นซีดีด้วยซ้ำ เราเลิกใช้กล้องฟิล์ม เปลี่ยนมาใช้กล้องดิจิตอล สิ่งที่จำเป็นสำหรับไลฟ์สไตล์ยุคดิจิตอล ก็คือหน่วยความจำที่ต้องมีความจุมากขึ้นเรื่อยๆ นั่นเอง เมื่อเราดาวน์โหลดไฟล์หนังและไฟล์เพลง มาจากบิททอร์เรนต์ ก็ต้องเก็บไว้ในฮาร์ดดิสก์ใหญ่ๆ เมื่อเราถ่ายรูปด้วยกล้องดิจิตอลเสร็จ ก็ต้องกลับบ้านมาโหลดเก็บไว้ในฮาร์ดดิสก์ใหญ่ๆ เช่นกัน เวลาผ่านมา 5 ปี ฮาร์ดดิสก์ในเครื่องของผมตอนนี้ ที่มีขนาด 40 จิ๊กก็กำลังจะเต็มอยู่แล้วครับ ฮาร์ดดิสก์ที่ผมเคยหลงคิดไปว่า คงไม่มีวันจะใช้พื้นที่มันได้หมด กำลังจะเต็ม ภายในนั้นเต็มไปด้วยไฟล์เพลง ไฟล์หนัง ไฟล์ภาพ และอะไรๆ อีกสารพัด ที่ผมเก็บไว้จนหลงลืมไปแล้ว ว่ามันมีอะไรบ้าง ไฟล์พวกนี้จะฟอร์แมตฮาร์ดดิสก์แล้วลบทิ้งไปเลยก็เสียดาย แต่ถ้าจะให้มานั่งตรวจดูและตัดสินใจว่าจะเก็บหรือจะทิ้ง ก็ต้องใช้แรงและเวลาอีกมหาศาล

ไปๆ มาๆ ผมอาจจะต้องซื้อฮาร์ดดิสก์ 250 จิ๊กตัวนั้นมาใช้บ้างแล้วละมั้ง ยิ่งตอนนี้กำลังคิดอยากจะทำหนังสั้นเล่นๆ สนุกๆ เป็นงานอดิเรกอีกอย่าง มันยิ่งต้องการใช้หน่วยความจำมากขึ้นไปอีก เดี๋ยวไว้ทำเสร็จแล้วจะเอามาอวดครับ

...