A Bittersweet Life

...

3-4 ปีก่อน ตอนที่กำลังนั่งเบียดเสียดกันอยู่ในรถตู้ตอนกลางดึก เพื่อเดินทางไปทำสารคดีทางภาคใต้ ผมนั่งคุยกับเพื่อนนักเขียนรุ่นพี่คนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนาน ด้วยเรื่องราวสัพเพเหระ เพื่อฆ่าเวลารอให้ง่วงนอนเสียที เราถามไถ่กันถึงข่าวคราวเพื่อนเก่าคนโน้นคนนี้ บางคนสบายดี บางคนสูญสลายหายไป บางคนเปลี่ยนจากมิตรกลายเป็นศัตรู ที่เกลียดหน้ากันไปแล้ว คุยกันไปคุยกันมาสักพัก เพื่อนรุ่นพี่คนนี้พูดขึ้นมาว่า มันน่าแปลกเนอะ เวลาเราทะเลาะหรือโกรธกับใครไปนานๆ พอเวลาผ่านไป เราจะลืมเรื่องราวสาเหตุของการทะเลาะกันนั้นไปหมดแล้ว เราจะจำได้เพียงแค่ว่าเรายังทะเลาะกับเขาอยู่แค่นั้นเอง มันน่าแปลกตรงที่เรายังทะเลาะกับเขาอยู่ ทั้งๆ ที่เราลืมสาเหตุไปแล้ว

ผมลองเอาคำพูดของเขามานั่งคิดๆ ดู เออ...ก็จริงของเขานะ ระบบคิดของคนเราบางทีก็งี่เง่าแบบนี้แหละ เราไม่ได้คิดด้วยเหตุด้วยผลกันนักหรอก และเราก็มักจะปล่อยให้สถานการณ์ และอารมณ์นำชีวิตเราไปเรื่อยๆ จนวันนี้ได้มานั่งดูหนังเกาหลีเรื่อง A Bittersweet Life ด้วยความอนุเคราะห์ของน้องบุ๊ยเบอร์รี่ หนังเรื่องนี้มันทำให้ผมนึกถึงคำพูดของเพื่อนรุ่นพี่คนนี้ และช่วงเวลาที่เรานั่งคุยกันอยู่ในรถตู้กลางดึก A Bittersweet Life เป็นหนังบู๊เลือดสาด นำเสนอประเด็นที่ว่า คนเรามักจะปล่อยให้เรื่องราวความขัดแย้งต่อกัน ลุกลามขยายวงออกไป และลงมือทำร้ายกันรุนแรงขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงที่สุด ต่างฝ่ายต่างก็ยังงงๆ ว่าเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

พระเอกเป็นลูกน้องมาเฟียใหญ่ ที่ไปตบลูกน้องมาเฟียอีกแกงค์ไว้ตั้งแต่ตอนต้นเรื่อง ต่อมาหัวหน้าใช้ให้ไปเฝ้าเมีย แล้วดันไปหลงปิ๊งเมียหัวหน้าเข้า แค่ปิ๊งเท่านั้นเอง ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เรื่องราวลุกลามขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมาเฟียอีกแกงค์ตามมาแก้แค้นเอาคืน และหัวหน้าก็ดันมาหึงเมียแบบไม่เข้าท่า สั่งลูกน้องอีกทีมมาเก็บพระเอก ต่างฝ่ายต่างก็เลยต้องสาดความรุนแรงใส่กันไปมา ฉากจบของหนังเรื่องนี้เลือดสาดจนคนดูเอียน ขนาดผมเป็นคนชอบดูหนังโหดๆ พอได้มาดูฉากจบของเรื่องนี้แล้วยังรู้สึกอึดอัด ว่ามันจะฆ่ากันไปทำไม ไร้เหตุผลสิ้นดี เมื่อไล่ย้อนกลับไปดูต้นเหตุแล้ว มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่อง ที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกล่าวคำขอโทษกัน และไม่ยอมเปิดใจพูดคุย อธิบายเหตุผลกันดีๆ ถ้าพระเอกยอมกล่าวขอโทษมาเฟียอีกแกงค์นึง แค่ ผม-ขอ-โทษ แค่นี้มันก็จบกันไป

ในฉากที่ตัวละครแต่ละตัวกำลังจะตาย ล้วนกล่าวคำในทำนองเดียวกันหมด ว่าทำไมเรื่องราวมันถึงได้ลุกลามมาถึงขนาดนี้ (วะ)? และก็ถามว่า มึงอยากจะฆ่ากูจริงๆ เหรอ? คำตอบที่ตัวละครทุกตัวรู้อยู่ในหัว คือ เออหว่ะ! มาฆ่ากันทำไม กับเรื่องไร้สาระที่เริ่มต้นจากการทะเลาะกัน เขม่นกัน และทุกคนก็ได้สำนึกว่า จริงๆ แล้ว เราต่างก็ไม่อยากฆ่าฟันกันหรอก เพียงแต่สถานการณ์ทุกอย่าง มันดำเนินไป และมันบีบบังคับเราให้ต้องลงมือ

เมื่อความรุนแรงเริ่มต้นขึ้น มันจะนำสถานการณ์รุนแรงให้ดำเนินต่อไป และขยายวงออกไปอีกเรื่อยๆ เมื่อความเกลียดชังเริ่มต้นขึ้น มันจะนำความเกลียดชังให้ดำเนินต่อไป และขยายวงออกไปอีกเรื่อยๆ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเราเริ่มต้นเกลียดใคร ด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งแล้ว เมื่อเราเริ่มแสดงอาการเกลียดชังออกไปใส่เขา เขาก็จะแสดงอาการเกลียดชังย้อนกลับมาใส่เรา และความเกลียดชังก็จะขยายวงออกไปเรื่อยๆ จนถึงจุดแตกหักที่ทั้งสองฝ่าย ไม่มองหน้ากันอีกต่อไป เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งสองฝ่ายจะยังเกลียดชังและไม่มองหน้ากันอยู่ แต่น่าแปลก ที่ต่างก็หลงลืมไปแล้ว ว่าเริ่มต้นเกลียดชังกันด้วยสาเหตุอะไร สิ่งที่เหลืออยู่ในความทรงจำของทั้งสองฝ่าย คือสิ่งเลวร้ายที่ได้ทำต่อกันและกันมาตลอดระยะเวลาที่เกลียดชัง เหมือนกองเลือดที่ละเลงอยู่เต็มพื้นดินของสมรภูมิสงคราม ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งน่าสะอิดสะเอียน ผมว่าเรื่องแบบนี้น่าเศร้า และโง่เขลาจริงๆ

...