Nostalgia 3 นาฬิกา

...


นี่คือนาฬิกาข้อมือเรือนแรกในชีวิต

ที่บ้านผมมีประเพณีภายในครอบครัวอยู่ประการหนึ่ง คือเมื่อลูกๆ เข้าสู่วัยหนุ่มสาว ป๊าก็จะซื้อนาฬิกาข้อมือให้เรือนหนึ่ง สมัยก่อนโน้น นาฬิกาข้อมือถือเป็นเครื่องประดับที่หรูหรา แตกต่างจากสมัยนี้ที่วางขายกันเกลื่อน เรือนละไม่กี่ร้อยก็ซื้่อได้แล้ว แม้แต่เด็กอนุบาล เด็กประถมก็ใส่นาฬิกาข้อมือกันหมดแล้ว

แต่สมัยก่อน ที่บ้านผม กว่าลูกแต่ละคนจะมีนาฬิกาข้อมือใส่ ก็ต้องรออายุ 15-16 ปี คือเริ่มทำบัตรประชาชน และเรียนประมาณชั้นมัธยมปลายกันแล้ว จำได้ว่ากว่าพี่สาวคนโตจะมีนาฬิกาใส่ ก็ต้องเข้าเรียนที่โรงเรียนเตรียมอุดมแล้ว ของเขาเป็นยี่ห้อ Orient หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ พี่ชายคนรองลงมายี่ห้อ Seiko พี่ชายอีกคนยี่ห้อ Citizen สำหรับนาฬิกาของผมเรือนนี้ยี่ห้อ Citizen เหมือนกัน

วันที่ป๊าพาไปซื้อนาฬิกานั้นตื่นเต้นมาก ผมอยู่ชั้นม.4 นั่นก็ประมาณเกือบยี่สิบปีแล้วนะ เราต้องไปซื้อกันที่ร้านนาฬิกาแถวเยาวราช ต้องขับรถไปจอดทิ้งไว้ที่ห้างคาเธ่ย์ เยาวราช แล้วเดินทะลุตรอกซอกซอยออกไปที่ถนนใหญ่ เข้าไปที่ร้านขายนาฬิกาโดยเฉพาะ ประมาณร้าน เมืองทองพาณิชย์ หรือ ศรีทองพาณิชย์ อะไรนี่แหละ พอนึกย้อนกลับไป ก็สงสัยเหมือนกัน ว่าสมัยนั้นตามห้างสรรพสินค้า หรือศูนย์การค้า ไม่มีขายนาฬิกาข้อมือกันเหรอ ทำไมป๊าต้องพาลูกทุกคนไปซื้อที่เยาวราชก็ไม่รู้

จำได้ว่านาฬิกาเรือนนี้ราคา 1,000 กว่าบาท ซึ่งเทียบกับค่าเงินสมัยเกือบยี่สิบปีก่อน คงถือว่าแพงเอาเรื่องเหมือนกัน สมัยนั้นก๋วยเตี๋ยวชามนึงน่าจะราคาไม่เกิน 8 บาท

จริงๆ พอซื้อมาแล้ว ผมก็เห่อใส่ได้อยู่พักเดียว หลังๆ ก็ไม่ค่อยได้ใส่ เพราะเป็นคนเหงื่อเยอะ ใส่นาฬิกาสายโลหะแบบนี้แล้วมันคันๆ มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว ต้องคอยเอามาล้างตลอดเวลา ดีที่มันกันน้ำได้ พักหลังๆ เลยไม่ได้เอามาใส่ และเก็บไว้ในกล่องอย่างดี เพิ่งจะไปค้นเจอตอนที่ย้ายบ้านนี่แหละ

สำหรับบ้านผม นาฬิกาข้อมือเลยกลายเป็นสัญลักษณ์ของการเติบโตเป็นหนุ่มสาว การที่ป๊าพาไปซื้อนาฬิกาที่เยาวราช ก็เป็นเหมือนพิธีกรรมในการก้าวข้ามจากความเป็นเด็ก ไปสู่การเป็นผู้ใหญ่ เหมือนกับพวกชนเผ่าโบราณในอเมซอน ที่จะต้องมีพิธีกรรมเอาเด็กที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มไปกระโดดหน้าผา อะไรทำนองนั้นแหละ

เห็นนาฬิกานี้แล้วก็ทำให้นึกถึงความหลัง การซื้อและการใส่นาฬิกาของคนสมัยนี้ คงไม่มีความหมายอะไรซ่อนไว้แบบคนสมัยก่อนอีกแล้ว




...