ขอขอบคุณ...

...

หลายอาทิตย์ก่อน ผมดูทีวีช่อง 9 ตอนเที่ยงวันอาทิตย์ เขาเอารายการ Mega Clever มารีรันฉายซ้ำอีกครั้ง รายการในวันนั้นเขามีคำถามว่า เครื่องดนตรีชนิดใดที่สามารถทำให้เปลวไฟบนเทียนไขดับได้ มีตัวเลือก 3 ข้อ ได้แก่ 1.แซกโซโฟน 2.เบส และ 3.กลอง (เฉลยคำตอบของคำถามข้อนี้เลยก็แล้วกัน เพราะมันไม่ใช่ประเด็นหลักของบล้อกเรื่องนี้ คำตอบคือกลอง เพราะลมจากด้านหลังของกลองจะพุ่งออกเป็นลำ มาถึงเปลวไฟบนเทียนได้ เครื่องดนตรีอื่นไม่มีลมพุ่งออกมาแบบนี้) ก่อนจะให้ผู้แข่งขันตอบคำถามนี้ เขาก็มีโชว์ชุดพิเศษ เป็นการแสดงดนตรีสดโดยใช้เครื่องดนตรีทั้งสามชิ้นนี้ มีด็อกเตอร์โบนนิ่ง พิธีกรประจำรายการนี้ มาเป่าแซกโซโฟน ร่วมกับเพื่อนร่วมวงอีก 2 คน ที่เล่นเบสและกลอง วงของพวกเขาบรรเลงเพลงแจ๊สที่ฟังสนุกสนานคึกคัก ไม่น่าเชื่อว่าดร.โบนนิ่งจะเป่าแซกโซโฟนได้เก่งมาก โชว์นี้มีเขาโดดเด่นที่สุดบนเวที โดยมีเสียงเบสและกลองคอยหนุนหลังและกำหนดจังหวะ

พอเพลงจบลง คนดูในห้องส่งก็ปรบมือกันดังลั่น กล้องทุกตัวเคลื่อนเข้าไปจับที่หน้าของดร.โบนนิ่ง ที่กำลังยิ้มแก้มปริ เขาโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วในอึดใจต่อมา ดร.โบนนิ่งผายมือของเขาออกไปทางคนเล่นเบสและคนเล่นกลอง เพื่อแสดงการให้เกียรติ กล้องเคลื่อนตามมือของเขาไปจับที่หน้าของคนเล่นเบสและกลอง เสียงปรบมือดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง ดังกว่าตอนแรกที่ปรบให้ดร.โบนนิ่งคนเดียวเสียอีก นักดนตรีทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข แล้วโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงปรบมือยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วทั้งสองก็ผายมือส่งกลับไปยังดร.โบนนิ่งอีกครั้ง กล้องเคลื่อนกลับมาที่ดร.โบนนิ่ง เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงปรบมือยาวนานขึ้น และดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งกล้องเคลื่อนออกมาเป็นภาพมุมกว้าง เห็นนักดนตรีทั้งสามคน กำลังผายมือให้เกียรติกันและกัน สุดท้ายก็ตัดกลับไปสู่ช่วงการแข่งขันตอบปัญหาต่อไป

เมื่อเช้าวันนี้ ระหว่างที่ผมกำลังนั่งกินกาแฟและเตรียมไปอาบน้ำ ผมเปิดทีวีและกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ เผอิญเปิดไปเจอช่อง 7 เขามีรายการถ่ายทอดสดการประกาศรางวัล Grammy ประจำปีนี้ ก็เลยนั่งดูเพลินๆ ไปเรื่อยๆ เห็นนักร้องที่รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง เดินขึ้นเวทีไปรับรางวัลต่างๆ พอแต่ละคนรับรางวัลเสร็จ ถ่ายร่งถ่ายรูปอะไรกันเรียบร้อย ตามประเพณีของงานแจกรางวัลแบบนี้ ก็ถึงช่วงเวลาที่เขาจะได้กล่าวอะไรสัก 2-3 นาที ผมสังเกตเห็นว่าพวกเขาแต่ละคน มักจะมีกระดาษแผ่นเล็กๆ ติดตัวขึ้นไปด้วย พวกเขาจะยกกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านรายชื่อบุคคลต่างๆ เพื่อกล่าวคำขอบคุณ บางคนก็ขอบคุณโปรดิวเซอร์ ขอบคุณคนแต่งเพลง ขอบคุณเพื่อนนักดนตรี บางคนก็ขอบคุณพ่อแม่พี่น้อง มีบางคนที่คงจะไม่ได้เตรียมตัวมา เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้รางวัลแน่ๆ แต่พอประกาศผลออกมาเป็นชื่อตัวเอง ก็เลยดีใจตื่นเต้นมากจนพูดอะไรไม่ถูก แล้วอีกสักแว้บต่อมา พอเขาตั้งสติได้ ก็เริ่มกล่าวขอบคุณคนโน้นคนนี้ รายชื่อบุคคลมากมายพร่างพรูออกมาจากหัวของเขา ในช่วงนาทีแห่งความภาคภูมิใจนั้น

ตอนผมยังเด็กๆ แล้วเปิดดูรายการถ่ายทอดงานประกาศรางวัลพวกนี้ ไม่ว่าจะเป็นรางวัลแกรมมี่ เอ็มมี่ ออสการ์ หรือแม้กระทั่งรางวัลตุ๊กตาทองของไทยเรา ผมค่อนข้างจะเบื่อหน่ายกับช่วงการพูดของผู้ได้รับรางวัลพวกนี้จริงๆ เลย เพราะมันยืดยาว และทุกคนก็เหมือนกับจะพูดแค่เรื่องเดียวกัน คือเรื่องการขอบคุณ แถมรายชื่อขอบคุณพวกนี้มักจะเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก เพราะไม่ใช่ดารา แต่เป็นคนที่ทำงานอยู่เบื้องหลังดาราเหล่านี้ ผมเลยสงสัยว่าทำไมต้องมานั่งฟังการขอบคุณอะไรที่ยืดยาวเสียเวลา สู้เอาเวลาไปใช้ในการแสดงโชว์จะดีกว่า หรือถ้ามีดาราคนไหนเอาเวลาช่วงนี้มาพูดประโยคคมๆ กินใจ ยังจะเข้าท่ากว่า แต่ในเช้าวันนี้ ตอนที่กำลังนั่งดูการประกาศรางวัลแกรมมี่ ผมเปลี่ยนความคิดใหม่แล้ว

เพราะผมได้เรียนรู้แล้ว ว่าความสำเร็จของคนเรา ไม่ได้เกิดจากตัวเราเพียงคนเดียว อย่างน้อยเราต้องมีเพื่อนฝูง เพื่อนร่วมงาน หัวหน้า ลูกน้อง คนรอบข้าง หรือแม้กระทั่งพ่อแม่พี่น้อง ที่คอยร่วมงานและคอยสนับสนุนอยู่ (อย่างน้อย ถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาช่วยเหลือตรงๆ แต่เขาก็ไม่ได้มาคอยขัดขวางกวนใจ) ดังนั้น ในห้วงยามที่คุณประสบความสำเร็จ ในนาทีที่คุณกำลังก้าวเท้าขึ้นไปรับรางวัลบนเวที คนทั้งโลกกำลังรักคุณ ชื่นชมคุณ และทุกคนกำลังรอฟังคำพูดจากปากของคุณ ผมสงสัยว่าคุณจะพูดอะไรในนาทีนั้น คุณคงไม่ใจจืดใจดำถึงขนาดที่จะใช้นาทีนั้น ไปกับการพูดอะไรหล่อๆ เพื่อตัวคุณเองคนเดียว ใช่ไหมล่ะ? เราทุกคนล้วนมีจิตสำนึกร่วมกันหมด ว่าเราจะคิดถึงผู้คนรอบๆ ตัว และอยากจะนำความสำเร็จนี้ไปแบ่งปันให้ทุกคนโดยเท่าเทียมกัน ใช่ไหมล่ะ? ในงานประกาศรางวัลพวกนี้ ความดีงามของมันจึงอยู่ที่การทำให้เราได้พบเห็นความยินดี เสียงปรบมือ ความสำเร็จ และการแสดงความให้เกียรติซึ่งกันและกัน

สำหรับผมแล้ว การทำงานเป็นนักเขียน และเขียนหนังสือพอคเกตบุคออกสู่ตลาดได้แต่ละเล่ม ก็มีความรู้สึกเหมือนกับการก้าวขึ้นไปบนเวทีประกาศรางวัลพวกนี้แหละ เวลาหนังสือออกมาที ก็มีความสุขและรู้สึกถึงความสำเร็จที ในหนังสือพอคเกตบุคของผมทุกเล่มที่ออกสู่ตลาดมา ตลอดระยะเวลา 7-8 ปีที่ผ่านมา ผมเพิ่งมาสังเกตเห็น ว่าในคำนำของทุกเล่ม ผมจะใช้พื้นที่ 3-4 ย่อหน้าสุดท้าย ในการเขียนขอบคุณผู้คนรอบๆ ตัว ส่วนใหญ่ก็เป็นบรรณาธิการ เพื่อนร่วมงาน เพื่อนสนิท และปิดท้ายด้วยพ่อแม่พี่น้อง คุณรู้ไหม? ว่าความสุขและความสำเร็จในการเข็นหนังสือพอคเกตบุคออกสู่ตลาดได้แต่ละเล่มนั้น นอกจากจะอยู่ตรงตอนที่เห็นมันวางขายบนแผงหนังสือ แล้วเห็นคนหยิบมันขึ้นมาอ่านแล้ว ความสุขและความสำเร็จประการสำคัญสำหรับผม อยู่ตรงตอนที่กำลังเขียน 3-4 ย่อหน้าสุดท้ายของคำนำนี่เอง ตอนที่กำลังนึกรายชื่อคนที่ผมอยากเขียนขอบคุณเขา ผมนึกถึงใบหน้าของเขา เวลาได้มาเปิดอ่านเจอ แล้วผมก็เขียนขอบคุณไปอย่างมีความสุขที่สุด

ผมอยากรู้ว่า สำหรับคุณ ในห้วงยามที่คุณรู้สึกมีความสุขและประสบความสำเร็จ ในนาทีที่คุณกำลังก้าวขึ้นรับรางวัลอะไรสักอย่าง ในเวลานั้น คุณคิดจะกล่าวขอบคุณใครบ้างหรือเปล่า?

...