บทสนทนาระหว่าง blue และ the aesthetics of loneliness

...

blue says: อยากอภิปรายซักถาม เรื่อง ปรากฏการณ์ แท็ก ในกลุ่ม บลอกเกอร์ ตอนนี้น่ะครับ
T-A-O-L says: เพิ่งทำไปเนี่ยะ
blue says: นั่นดิ
T-A-O-L says: มันเหมือนเขย่าอะไรที่ตกตะกอนนิ่งๆอยู่ ให้แอคทีฟขึ้นนะ
blue says: ยังไงครับ?
T-A-O-L says: บล้อกมันเยอะมาก มากจนส่วนใหญ่นิ่งๆเนือยๆ เขียนกันนิดๆหน่อยๆ อ่านกันไม่จริงจัง พอมี tag มันเหมือนกับบอกว่า เฮ้ มีคนสะกิดฉันด้วย ไรเงี้ยะ แล้วฉันก็ไปสะกิดคนอื่นต่อ ว่าเราต่างยังสนใจกันอยู่นะ
blue says: เราต่างยังสนใจกันอยู่นะ ... ประโยคนี้เจ็บปวดดี ... เราทำบลอคไปเพื่ออะไรครับ?
T-A-O-L says: งานอดิเรกครับ หาคุณค่าให้ตัวเอง อย่างที่งานประจำให้ไม่ได้
blue says: ทำบลอคเพื่อหาที่ทางส่วนตัวให้กับตัวเอง? แต่แล้วเราก็ยังอยากให้มีคนมาอ่าน มารู้จักความคิดเรา
T-A-O-L says: คือผมค่อยๆ คิดว่า คนเราจะค้นพบว่าเราเป็นใคร ด้วยการสร้างหรือการทำ อะไรสักอย่างที่มีค่าครับ
blue says: นี่พอมีแทค ก็ขยับไปสู่การอยากให้คนอื่นได้รู้จักตัวเรา (ด้านที่เราพร้อมจะบอก) อย่างนั้นหรือ?
T-A-O-L says: ผมมองแยก 2 ประเด็นอ่ะครับ บล้อกแท็กก็บล้อกแทก เขียนบล้อกทำไมก็อีกเรื่อง
blue says: เราเขียนบลอกเพื่อหาอะไรทำยามว่าง เป็นมุมส่วนตัว เหมือนงานอดิเรก ทำแล้วมีความสุข อยู่ในโลกของเรา แต่ขณะเดียวกัน เราก็ไปอ่านบลอกคนอื่น เมนต์ให้คนอื่น คนอื่นก็ตามมาอ่านบลอกเรา เมนต์บลอกเรา
T-A-O-L says: คนละเรื่องกันอ่ะครับ 2 ประโยคข้างต้น
blue says: แจกแจงมาหน่อยครับ
T-A-O-L says: คือในที่สุด ผมพบว่า เราจะพบตัวเอง ด้วยการสร้าง หรือการทำ อะไรบางอย่างที่มีค่าอ่ะครับ
blue says: อ่า อันนั้นเก็ทครับ เราตระหนักในคุณค่าด้วยตัวเอง หรือเมื่อสิ่งที่เราทำ ได้รับการยอมรับจากคนอื่น
T-A-O-L says: คือถ้างานประจำ มันไม่ได้ทำให้เราพบตัวเอง เราก็ต้องหาอะไรอย่างอื่นทำ อาจจะเรียกมันง่ายๆ ว่างานอดิเรก
blue says: อื้อ ครับ
T-A-O-L says: ตระหนักถึงตัวเอง คงมีหลายระดับ หลายทาง หลายแง่ อ่ะครับ บางคนแต่งหน้าทาปากใส่สายเดี่ยว ไปเดินสยามให้หนุ่มๆ มอง บางคนเขียนบล้อก เพื่อล่าคอมเมนท์จากบล้อกเกอร์คนอื่น บางคนก็อยู่กับบ้าน เลื่อยไม้มาทำโต๊ะทำเก้าอี้ ปักครอสติส
blue says: บางคนเขียนบล้อก เพื่อล่าคอมเมนท์จากบล้อกเกอร์คนอื่น .... ทำให้เราตระหนักในคุณค่าของตัวเอง?
T-A-O-L says: ผมว่าเราทำทุกทาง ทุกวิธี ทุกระดับ ในเวลาเดียวกันอ่ะครับ เราไม่ได้แยก ว่าเราจะสร้างตัวตนด้วยวิธีนี้เท่านั้น หมายความว่า ทางหนึ่งก็เขียนบล้อก เพื่อรออ่านคอมเมนต์เพื่อนด้วย และทางหนึ่ง ก็เขียนบล้อกเพื่อค้นหา ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง ทำได้ดีแค่ไหน
blue says: อือม์ แล้วนั่นพอจะโยงไปสู่ประเด็นว่า "เราอยู่กับตัวเอง" มากขึ้นหรือเปล่าครับ
T-A-O-L says: เราตระหนักตัวเองได้มากขึ้นมากกว่าครับ
blue says: ตระหนักอะไรครับ ตระหนักว่า เราคือใคร หรือ ตระหนักว่าเรายังมีคุณค่าอยู่ ?
T-A-O-L says: ตระหนักว่าเราคือใคร เราเกิดมาทำไม เพื่ออะไร ไรงี้อ่ะครับ คือถ้าเราไม่สร้าง ไม่ผลิต ไม่ทำ เราก็จะไม่พบตัวเองอ่ะครับ ผมคิดแบบนี้
blue says: self-recognition
T-A-O-L says: คอนเซ็ปต์ตรงๆ ในภาษาอังกฤษนี่ไม่รู้อ่ะครับ บางคน คิดว่าเราค้นพบตัวเองด้วยการบริโภคอ่ะครับ ผมว่าไปผิดทาง เสื้อผ้าแบบนี้คือเป็นตัวของฉันเอง รถคันนี้คือรสนิยมแทนตัวฉัน หนังเรื่องนี้คือหนังเรื่องโปรดของฉัน ไรงี้อ่ะครับ ถ้าแค่บริโภค เราจะไม่พบตัวเอง
blue says: การบริโภคเป็นการเปิดรับสิ่งต่างๆ เข้ามาในชีวิต หรือเปล่าครับ เหมือน อินพุด ใหม่ๆ ช่วยให้เราได้เรียนรู้ ได้เลือก
T-A-O-L says: ใช่ครับ มันเข้ามาเป็นวัตถุดิบ ให้เราเอาไปสร้างต่อครับ แต่ไม่ใช่จบแค่นั้น บล้อกเลยเป็นช่องทางเอาท์พุตครับ
blue says: ตรงประเด็นเลยครับ ชอบๆ
T-A-O-L says: จริงๆ สร้างอย่างอื่นก็ได้ครับ เยอะแยะ บล้อกก็เป็นแค่ทางหนึ่ง
blue says: แล้วพอมีคนมามองเห็น เอาท์พุต ของเราล่ะครับ?
T-A-O-L says: เราก็ยินดีครับ แต่ก็ยังต้องปล่อยเอาท์พุตต่อไป ถือว่าการรอคอมเมนต์ เป็นอินพุท เป็นส่วนหนึ่งของการบริโภคด้วย
blue says: แล้วเวลาเราปล่อยเอาท์พุตออกไป มันคือ self จริงๆ ของเรา หรือว่า สิ่งที่เราประกอบสร้างเท่านั้น? เป้นไปได้มั้ยว่า ตัวตนในบลอก เป้นแค่การสร้างภาพ
T-A-O-L says: แน่นอนครับ แต่ตัวเราเอง ลึกๆ เราจะรู้ตัวเองครับ
blue says: ครับ
T-A-O-L says: ที่ปล่อยออกไปภายนอก มันก็แค่ภาพครับ ภาพให้คนอื่นเอาไปบริโภคอีกต่อนึง
blue says: แล้วกรณีแท็กล่ะ เราจะได้รู้จัก "ตัวตนด้านที่เราไม่รู้จัก" จริงๆ น่ะหรือครับ เพราะคนที่เขียนแทค ก็เลือกเขียนเฉพาะสิ่งที่อยากให้รู้ ซึ่งอาจจะจริง/ไม่จริงก็ได้
T-A-O-L says: ใช่ครับ ที่เขียนๆ ไป 5 ข้อนั้นก็ประกอบสร้างครับ แต่เราจะรู้เฉพาะตัว ภายในตัวเราเอง เราจะเห็นครับ ซึ่งนี่สำคัญกว่า
blue says: ... นอนมองเพดานบ่ายวันอาทิตย์
T-A-O-L says: เหมือนอาจารย์เขียนเรื่องสั้นหน่ะครับ คนอ่านก็คิดว่า โห อบอุ่นลงตัวจัง ไรงี้ ซึ่งจารย์ก็จะบอกเขา ว่าไม่ใช่อย่างนั้นเสียทั้งหมดหรอก เพราะจารย์รู้ตัวเองแล้ว
blue says: เห็นจริง แต่สิ่งที่เห็นอาจจะไม่จริง งานที่เราเขียนลงไปก็ประกอบสร้าง เหมือนวิธีการพรีเซนต์ตัวเองผ่านเสื้อผ้า ก็ประกอบสร้าง มนุษย์ทุกคนนี่ช่างเป็น "วิศวกรชีวิต" ที่น่ามหัศจรรย์ ดีนะครับ
T-A-O-L says: ใช่ครับ เราต่างก็สร้างมันออกไปเพื่อแสดง แล้วเราต่างก็บริโภคการแสดงของกันและกัน ซึ่งถ้ามันจบแค่นั้นก็แย่ครับ หลงรูปรสไป เราเลยต้องสร้างบ้าง ถ้าเขียน blog tag จริงหมด คนอ่านคงตกเก้าอี้อ่ะครับ
blue says: มีมั้ยครับ บลอกที่ไม่รับคอมเมนต์ คนทำ ทำไว้อ่านเอง
T-A-O-L says: งั้นก็เป็นเว็บไซต์ส่วนตัวแบบดั้งเดิมอ่ะครับ
blue says: ครับ มีบลอกนึงครับ http://lighthouse.exteen.com/ มุมส่วนตัวไว้พร่ำเพ้อเรื่อยไปน่ะครับ
T-A-O-L says: ของจารย์นี่ครับ ทำไมไม่เปิดรับคอมเมนต์หล่ะครับ
blue says: คลิกดูที่โพส "ขอโทษ" นะครับ
T-A-O-L says: คิดว่าจะได้อะไรจากการนี้ครับ
blue says: ความผูกพันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดเกินไป
T-A-O-L says: ต่างคนต่างวิถีอ่ะครับ
blue says: นั่นดิครับ
T-A-O-L says: แต่ถ้ายังคงทำการสร้างต่อไป เราก็จะได้เจออะไรๆ ที่อาจจะเป็นสิ่งเดียวกัน ที่ปลายทาง
blue says: ไซเบอร์เป็นแค่สเปซ คนใช้ก็ใช้ตามเป้าหมายของตัวเอง
T-A-O-L says: ผมอาจจะเสียเวลากับการหลงวนอยู่ในคอมเมนต์ จารย์อาจจะเสียเวลาหลงวนอยู่ในความโดดเดี่ยว
blue says: เป็นประโยคที่จึ๊กดีครับ
T-A-O-L says: อย่างน้อยก็ดีกว่าหายใจทิ้ง นอนดูเพดานอ่ะครับ
blue says: 55555
T-A-O-L says: ดีกว่าไปเดินห้าง
blue says: ไม่หรอก อะไรก็ดีทั้งนั้นแหละ ถ้ามันเกิดจากเราอยากทำจริงๆ
T-A-O-L says: ครับ
blue says: แต่ตอนนี้ผมหิวแล้วอ่ะครับ หาข้าวเที่ยงทานก่อน สอนบ่ายสามครับ วันนี้มีบทสนทนาที่ดีมาก ขอบคุณสำหรับเวลาที่ดี แล้วคุยกันครับ

...