Blog Tag

...

ไม่ได้อัพบล้อกมา 2 อาทิตย์ ไม่รู้ว่าจะยังมีคนแวะเวียนเข้ามาอ่านกันอยู่หรือเปล่า วันนี้โดน Blog Tag มาจาก ยอดมนุษย์หญิง เลยถือเป็นโอกาสได้แวะเข้ามาปัดฝุ่น เก็บกวาดบล้อกนี้สักหน่อย

Blog Tag คืออะไรน่ะเหรอ? มันคือเกมโป้งแปะใน Blogosphere โดยบล้อกเกอร์คนหนึ่ง จะเขียนข้อความบรรยายตัวเอง ที่เป็นความลับ หรือเป็นเรื่องที่น้อยคนนักจะได้รู้มาก่อน 5 ข้อ ใส่ในบล้อกของตน แล้วระบุชื่อเพื่อนบล้อกเกอร์อีก 5 คน ให้เขียนแบบเดียวกันนี้ในบล้อกของแต่ละคน เมื่อ 5 คนนั้นเขียนเสร็จแล้ว ก็ส่งต่อกันไปเรื่อยๆ เป็นทอดๆ เหมือนจดหมายลูกโซ่นั่นแหละ จุดเริ่มต้นของเกมนี้ มาจาก The Jeff Pulver Blog ตั้งแต่เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม ปีที่แล้ว มาถึงตอนนี้มันแพร่ลามไปทั่ว Blogosphere แล้ว และบล้อกเกอร์ชาวไทยก็เริ่ม Blog Tag ถึงกันเยอะขึ้นทุกที เกมนี้น่าสนุกดี มันทำให้เราชาวบล้อกเกอร์ได้รู้สึกถึงการสัมผัสกัน และมันทำให้เราได้ตระหนักถึงการมีอยู่ของกันและกันแบบใกล้ชิดขึ้น

ข้อความ 5 ข้อของผมประกอบด้วย

1. ผมเริ่มคิดอยากเป็นนักเขียน ก็เพราะตอนเด็กๆ พี่ชายซื้อของขวัญวันปีใหม่ให้ เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น "ซอยเดียวกัน" ของวาณิช จรุงกิจอนันต์ ที่เพิ่งได้รางวัลซีไรต์ในปีนั้น ผมอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถือว่าเป็นหนังสือเล่มแรกๆ ในชีวิตที่อ่านจบเล่ม และคิดตั้งแต่นั้น ว่าถ้าสักวันมีพอคเกตบุคเป็นของตัวเองแบบนี้ คง cool ไม่เลว

2. หนังที่ผมดูแล้วร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า ตอนที่เดินออกจากโรงมา เท่าที่นึกได้ในแว้บแรก ประกอบด้วย
- Ikiru (http://us.imdb.com/title/tt0044741/) หนังญี่ปุ่นเก่าๆ ขาวดำ ของอากิระ คุโรซาว่า เกี่ยวกับชายแก่ที่รู้ตัวว่าใกล้ตายด้วยโรคร้าย เขาจึงใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายในการรีบทำประโยชน์ต่อชุมชน (เรื่องนี้ไปดูที่เอยูเอ)
- The Eighth Day (http://us.imdb.com/title/tt0116581/) หนังฝรั่งเศส เกี่ยวกับเด็กชายปัญญาอ่อน หนีออกจากสถานรับเลี้ยงเพื่อตามหาแม่ เขาเดินทางไปกับชายหนุ่มที่พบกันโดยบังเอิญ แล้วทั้งคู่ก็ให้บทเรียนชีวิตแก่กันและกัน
- Closer (http://us.imdb.com/title/tt0376541/) หนังที่ตีแผ่ความหมายของคำว่า "รัก" และความดำฤษณาของจิตใจมนุษย์ ออกมาอย่างหมดเปลือก คนเรานี่ก็แปลก เรามักจะตกหลุมรักคนที่เราไม่รู้จัก

3. เพื่อนหลายคนชอบหาว่าผมเป็นเกย์ อาจจะเพราะผมตัวขาวๆ ซีดๆ บุคลิกภายนอกดูเรียบร้อย จริงๆ แล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีพลังขับ เป็นคนเซื่องๆ ไม่ค่อยกระตือรือร้นทำอะไร วันๆ นั่งอยู่หน้าจอคอมพ์ ตกเย็นก็กลับบ้าน เสาร์อาทิตย์นอนดูดีวีดี ไม่แม้กระทั่งจะไปเที่ยวไหน เพราะขี้เกียจ เพื่อนคนหนึ่งบอกว่าผมมีอาการของโรคซึมเศร้า คงจริงอย่างที่เขาว่า แต่ผมโอเคกับกิจวัตรแบบนี้ เพราะมันทำให้สามารถทำโน่นทำนี่ได้คนเดียวอย่างปลอดโปร่ง และตอนนี้ผมค้นพบแล้ว ว่ากิจกรรมที่ทำแล้วมีความสุขมากที่สุด คือการนอนมองเพดานอยู่กับบ้าน ตอนบ่ายๆ วันอาทิตย์

4. สำหรับข้อนี้ ถือเป็นสถิติที่ผมภูมิใจมาก ว่าตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี และทำงานมานานรวมประมาณ 10 ปี ให้กับบริษัท 3 แห่ง ประกอบด้วยหนังสือพิมพ์ บริษัททำเว็บไซต์ และนิตยสาร ผมไม่เคยลาหยุด ลาป่วย ลาพักร้อนเลยสักวันเดียว มันไม่มีเหตุผลต้องลา เพราะ 1. แทบจะไม่เคยป่วยหนักเลย และไม่เห็นมีธุระอะไรสำคัญตรงกับวันทำงานซักที 2. ไม่คิดจะลาพักร้อนไปเที่ยวไหน และปกติก็ไม่ค่อยอยากไปเที่ยวไหนในวันหยุดยาวอยู่แล้ว และ 3. ผมชอบไปนั่งทำงานที่ออฟฟิศ เพราะอย่างน้อยก็มีคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตใช้ฟรี มีแอร์เย็นๆ มีเพื่อนคุย ถึงแม้งานแต่ละแห่งที่ทำ ค่อนข้างอิสระ จะเข้าออฟฟิศหรือไม่เข้าก็ได้ เข้ากี่โมงออกกี่โมงก็ได้ ขอให้มีงานส่งตรงต่อเวลาก็พอ

5. เมื่อวานตอนเย็น นั่งคุยกับเพื่อนคนหนึ่งเรื่องการเขียนบล้อก ก็เล่าๆ ให้เขาฟังว่าตลอด 5-6 เดือนที่ผ่านมา ผมเขียนเรื่องโน้นเรื่องนี้สนุกนะ ให้เขาลองเข้ามาอ่านดูบ้าง เขาฟังๆ แล้วก็ถามว่า ไม่เห็นเขียนเรื่องความรักเลยนี่นา เออ! จริงด้วยแฮะ ความรักเป็นช่องโหว่ เป็นจุดอ่อน เป็นเรื่องราวที่ผมไม่สามารถคิดและเขียนมันออกมา เพื่อแชร์กับคนอ่าน หรือเพื่อสั่งสอนใครๆ ได้


เอาล่ะ! คราวนี้ถึงตาผมจะ Blog Tag เพื่อนๆ ละ
Tag : simpletern , pong2516 , wichiter , blackforests , blackcomedy

...