Monday, July 23, 2007

คำถามที่ต้องตอบ

...

หลายปีก่อน ผมอ่านเรื่องสั้นของวาณิช จรุงกิจอนันต์ เรื่องหนึ่ง ขอโทษที่จำชื่อเรื่องไม่ได้ มันรวมอยู่ในหนังสือ "ซอยเดียวกัน" เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนรถเมล์ตอนเช้าวันฝนตก ที่รถติดแบบไม่ขยับ และบนรถเมล์ก็ร้อนอบอ้าวเบียดเสียด เรื่องเล่าผ่านสายตาตัวเอกของเรื่อง ว่าเขาได้ยินใครสักคนบนรถเมล์ร้องเพลงลูกทุ่งขึ้นมา เนื้อเพลงพรรณนาถึงบรรยากาศท้องทุ่ง กลิ่นดิน กลิ่นฝน และความสุขสงบของชนบท เสียงเพลงนี้ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ท่ามกลางโลกแห่งความจริงบนรถเมล์ที่ทุกคนต่างต้องทนทรมานราวกับกำลังอยู่ในนรก

เมื่อกี้ผมนั่งรถปอ.5 กลับมาจากพันธุ์ทิพย์พลาซ่า ถึงเย็นวันนี้ฝนจะไม่ตก แต่รถก็ติดวินาศสันตะโรตามปกติของแถวนั้น ผู้โดยสารยืนเบียดกันมาตลอดทาง ตั้งแต่ประตูน้ำจนถึงศรีย่าน จึงจะค่อยมีเก้าอี้ว่างให้นั่งได้บ้าง พอหย่อนก้นลงได้สักพัก ก็เพิ่งสังเกตว่าคนขับรถเมล์เปิดวิทยุไว้ด้วย รายการวิทยุก็เปิดเพลงคำถามที่ต้องตอบ ของ อ็อฟ ปองศักดิ์ (จริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าชื่อเพลงอะไร แค่เคยได้ยินบ่อยๆ เมื่อกี้เพิ่งจะถามชื่อเพลงและคนร้องจากน้อง)

... แต่ก่อนมีเธอใกล้ๆ สุขใจแค่ไหน แต่ก่อนรักกันยังไง เธอกับฉันพบกันที่ไหน ...

เพลงเพราะโคตรๆ ผมนั่งเอนหลังตากแอร์ แล้วหลับตาเคลิ้มๆ เหมือนกับจะหลับ แล้วรู้สึกว่าได้ยินเสียงใครสักคน กำลังร้องตามเพลงนี้อย่างได้อารมณ์

... ถ้าหากเค้าถามว่า รักเธอมากแค่ไหน คือสิ่งที่ฉันอยากตอบ วันที่เธอเลิกไปฉันไม่อยากจำ ...

ผมพยายามเงี่ยหูฟัง และมั่นใจจริงๆ ว่าไม่ใช่เสียงจากในวิทยุ แต่เป็นเสียงคนร้องจริงๆ เป็นเสียงของผู้หญิงครับ ใครสักคนที่นั่งอยู่เบาะถัดไปทางด้านท้ายรถ กำลังร้องคลอตามเพลงนี้แบบอินสุดๆ ความคิดแว่บแรก ผมอยากจะหันไปดูว่าเธอเป็นใคร ทำไมถึงได้กล้าหาญชาญชัย ร้องเพลงกลางรถปอ.5 ได้แบบนี้ แต่ความคิดอีกแว่บหนึ่ง ทำให้ผมไม่ได้หันไปมองเธอ เพราะกลัวว่าจะเป็นการขัดจังหวะ และทำให้เธออาย ผมอยากฟังเสียงเธอร้องต่อไป เธอร้องได้เพลงจริงๆ ผมยิ้ม และรู้สึกสัมผัสได้ถึงความสุข ความตื้นตันมันวูบขึ้นมาจนเกือบจะน้ำตาไหล และนึกไปถึงเรื่องสั้นของวาณิช จรุงกิจอนันต์ อย่างที่เกริ่นไว้ตั้งแต่แรก

ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยฟังเพลงอะไรที่ไพเราะแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่หกโมงครึ่งที่ขึ้นรถเมล์ กว่าจะกลับถึงบ้านตรงถนนกรุงเทพนนท์ฯ กินเวลาเกือบสองชั่วโมง ผมไม่เคยนั่งรถเมล์แล้วมีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย

เรื่องนี้ประทับใจผมมากนะ และอาจจะเอาไปเขียนเป็นบทความสำหรับ GM ในเดือนหน้า

...

2 comments:

Anonymous said...

เพลงของออฟ ปองศักดิ์ ใครๆ ก็ชอบย่ะ
หนังสือเล่มนั้นพี่ก็ได้อ่าน ซอยเดียวกัน
น่าจะเป็นเล่มที่ชอบที่สุดของวาณิชนะ

Unknown said...

สงสัยคุณอ๋องจะไม่เคยนั่งรถเมล์คันเดียวกับผมแน่ๆ เพราะผมร้องเพลงบนรถเมล์เป็นประจำ คุณทำถูกแล้วที่ไม่หันไปมอง เพราะเป็นผม ก็คงอายและหยุดร้องไปแน่ๆ แต่คงเป็นแค่พักเดียว จากนั้น ผมก็คงร้องต่อ 555