tag:blogger.com,1999:blog-27693570.post115573326790368931..comments2023-05-23T15:02:41.350+07:00Comments on The Aesthetics of Loneliness - สุนทรียะแห่งความเหงา: จุดหมายของชีวิต (2)the aesthetics of lonelinesshttp://www.blogger.com/profile/06352951638917782240noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-27693570.post-1155780189087897282006-08-17T09:03:00.000+07:002006-08-17T09:03:00.000+07:00ผมดีใจและยินดีกับการค้นพบจุดหมายของคุณเป็นสิ่งที่ด...ผมดีใจและยินดีกับการค้นพบจุดหมายของคุณ<BR/><BR/>เป็นสิ่งที่ดีที่จะมีการให้กับมากขึ้นบนโลกที่เราต่างพยายามเติมเต็มตัวกูของกูอย่างไม่รู้จักจบสิ้น แต่สิ่งที่ผมแปลกใจคือการมองหาจุดหมายใหม่ในฝูงนกเพนกวินของคุณ<BR/><BR/>การคิดถึงส่วนรวมเป็นข้อเรียกร้องของคนที่ยืนอยู่ตั้งแต่ขวาสุดจนถึงซ้ายสุดของอุดมการณ์ (แม้กระทั่งเสรีนิยม) แต่สิ่งที่น่าถกเถียงและตั้งคำถามมากกว่านั้นคือ อะไรคือความหมายของคำว่าส่วนรวม Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27693570.post-1155770628816559492006-08-17T06:23:00.000+07:002006-08-17T06:23:00.000+07:00ผมคิดถึงหนังเรื่อง Forrest Gump ขึ้นมาจากประโยคที่...ผมคิดถึงหนังเรื่อง Forrest Gump ขึ้นมาจากประโยคที่คุณเขียน<BR/><BR/>ตอนหนึ่งที่ผมจำได้แม่น ฟอร์เรส ถามตัวเองเมื่อได้ใช้ชีวิตมาจนถึงวัยกลางคน เป็นฉากที่คุณแม่เขาเสีย เขาต้องกลับมาบ้านมาจัดการเรื่องงานศพ ใกล้ๆ กันนั้นผู้หมวดแดน ขาพิการ เพื่อนที่ร่วมรบมาด้วยกันในสงครามเวียดนามก็มาเยี่ยมกัมฟ์ถึงบ้าน พร้อมกับแฟนสาว (น่าจะเป็นชาวญี่ปุ่น)<BR/><BR/>เวลานั้น เหมือนมีสายลมมาประทะที่หน้าของกัมฟ์ เขาเชื่อมAnonymousnoreply@blogger.com